Bert Bultinck

‘Asiel en Migratie is een jackpot voor politici met een pauzetoets op hun geweten’

Bert Bultinck Hoofdredacteur van Knack

Knack-hoofdredacteur Bert Bultinck schrijft over Theo Francken en de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen die ons opwachten in 2018: ‘Als De Wever onzin vertelt, klinkt hij nog altijd als een halve visionair. Als Almaci gelijk heeft, klinkt ze nog als iemand die geen gelijk zal krijgen.’

’t Was veeleer terloops dat Meyrem Almaci collega Peter Mertens de hand reikte, eind vorige week op Radio 1. ‘Geen cordon rond de PVDA’, zei de voorzitter van Groen, en ze voegde eraan toe dat haar partij nu al in Borgerhout in een coalitie zit met de marxisten van Mertens. De PVDA zou geen antidemocratische partij zijn, ‘in tegenstelling tot het Vlaams Belang’. Daarna bevestigde de woordvoerder van Tom Meeuws, de aangeschoten Antwerpse SP.A-voorzitter, dat ook de socialisten tegen geen enkele democratische partij ‘exclusieven’ stellen.

Asiel en Migratie is een jackpot voor politici met een pauzetoets op hun geweten.

Dat veroorzaakte weinig deining. De soundbite raakte ondergesneeuwd omdat de tegenstanders van de N-VA zich aan het verkneukelen waren in de zoveelste Francken-rel.

Luid maar loos getoeter van regeringspartners CD&V, Open VLD en MR overstemde al de rest. Columnist Karel De Gucht zei dat Theo Francken ‘politiek, ideologisch en als mens’ ongeschikt is voor zijn functie – precisiebombardementen vertrekken zelden vanuit Berlare. Het lijkt niet tot de politieke tegenspelers van Francken door te dringen dat de balsturige staatssecretaris ook uit de Sudan-crisette sterker tevoorschijn zal komen, zelfs, of misschien vooral, mocht hij toch nog door MR en/of CD&V naar de uitgang worden begeleid.

In dit land wordt de bevoegdheid ‘asiel en migratie’ een moeilijke klus genoemd. In werkelijkheid is het een jackpot voor ambitieuze politici met een pauzetoets op hun geweten. Wie erin slaagt vreemdelingen buiten te houden, mag op applaus rekenen. Als dat niet altijd spoort met de rechten van de mens: tja. Als daar een beetje foltering bij komt: jammer. Moreel is dat onaanvaardbaar. Politiek gezien zijn dat de feiten.

Er is nog een andere reden waarom het interview met Almaci niet lang zal blijven hangen. Die reden is Meyrem Almaci zelf. De voorzitter van Groen zegt dat haar partij een ‘game changer’ wil zijn in de komende verkiezingen, en alle peilingen wijzen op een stevige sprong vooruit. Je zou verwachten dat de begeestering ervan afdruipt. Maar op geen enkel moment overstijgt Almaci het voorgekauwde politieke discours dat de gemiddelde burger al gauw van zender doet veranderen. Ze wil ‘de stem van de burger meenemen’, dat spreekt, en vooral ‘bezig zijn met beleid’.

Als ze de Fornuis-rel over de belangenvermenging van politici en bouwpromotoren voorgeschoteld krijgt, zegt ze dat het onwaarschijnlijke geklungel van Wouter Van Besien en Tom Meeuws hen ‘absoluut geen pijn’ heeft gedaan. Dat is een flagrante leugen, en elke luisteraar weet dat. Nog fletser werd het toen het over de kern van hun programma ging: daar was de vaststelling dat de omslag naar een koolstofarme economie ’toch wel heel belangrijk’ was. ‘Toch wel heel belangrijk’? Het is de raison d’être van haar partij.

Als Bart De Wever onzin vertelt, klinkt hij nog altijd als een halve visionair. Als Meyrem Almaci honderd procent gelijk heeft, klinkt ze nog als iemand die geen gelijk zal krijgen.

Op 14 oktober 2018 zal blijken dat de open deur voor Peter Mertens een belangrijke zet in het ingewikkelde schaakspel van de Antwerpse coalitievorming wordt, het gravitatiecentrum van het komende politieke jaar. Alles hangt af van het resultaat van wat De Wever al een goed jaar geleden ‘de vierkoppige draak’ heeft genoemd. Hij had het toen over Groen, SP.A, CD&V en PVDA – kennelijk schatte hij toen al het belang van Open VLD niet hoog in. Als de vier koppen van de draak samen een meerderheid halen, was de suggestie van De Wever, dan kan het zelfs voor de partij van Kris Peeters zeer verleidelijk worden om een combinatie met de PVDA op tafel te leggen – voormalige verdedigers van Stalin of niet.

Als De Wever onzin vertelt, klinkt hij nog altijd als een halve visionair. Als Almaci gelijk heeft, klinkt ze nog als iemand die geen gelijk zal krijgen.

Peter Mertens krijgt ook vandaag nog lastige vragen over Noord-Korea en Venezuela, maar zijn score in het najaar wordt cruciaal. Al was het maar omdat de optie van een machtsdeelname van de PVDA een excuus kan worden om aan de andere kant van het spectrum het andere extreem op te zoeken.

De animositeit tussen Bart De Wever en het Vlaams Belang is enorm, maar alvast in de genoemde Fornuis-rel viel het op hoe lief Filip Dewinter was voor de vijanden van N-VA. Als het zeer lang duurt, bijvoorbeeld omdat de kaarten zeer moeilijk liggen, dan valt niets uit te sluiten in Antwerpen. In die zin zullen de stemmen voor de PVDA en het VB niet alleen een graadmeter zijn van de polarisatie in Vlaanderen. Ze zullen ook beslissend zijn voor de politiek van de komende jaren.

Deze tekst verschijnt 3 januari 2018 in Knack als edito.

Partner Content