‘Je een dikkere kont laten aanmeten, is géén investering in de toekomst’

Hun eten en anticonceptiva willen ze puur natuur, maar cosmetische ingrepen vinden ze even normaal als een kappersbezoek. ‘Dat jonge mensen laten sleutelen aan lichaamsdelen die ze echt niet mooi vinden, kan ik nog begrijpen’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman. ‘Niet dat ze zich conformeren aan een schoonheidsideaal dat straks alweer vergeten is.’

‘Voor mijn lippen’, antwoordt ze. We zijn aan de praat geraakt na een lezing op de universiteit. Rechten studeert ze en in haar vrije uren klust ze bij in een superette. Ze is namelijk aan het sparen. ‘Voor een autootje?’ vraag ik haar. ‘Of wil je een grote reis maken?’ Niet dus. Ze spaart voor vollere lippen. Daar heb ik niet van terug. Dat zo’n juriste in spe zich afbeult voor neplippen en daarover vertelt alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, vind ik toch wel bevreemdend.

Met een puber in huis vang ik nochtans geregeld een glimp op van realityshows allerhande. ‘Is je kont écht?’ hoorde ik onlangs een jongen vragen aan een beeldschoon meisje dat hij net had ontmoet. Zij bleek die openingszin niet eens raar te vinden. Hun rolmodellen, van Kylie Jenner tot Pommeline, steken dan ook niet onder stoelen of banken dat ze hun jonge lijf laten pimpen. Ook allerlei blogsters, vlogsters en anders influencers, die door vele duizenden vaak piepjonge meisjes worden gevolgd, geven en passant mee dat ze ‘hun lippen willen laten doen en ook nog iets van botox’. Alsof ze langs de kapper gaan voor een nieuwe look.

Geen wonder dat esthetische chirurgie wereldwijd in een supersonische lift zit. ‘Een dikkere kont, vollere lippen, een frissere blik of rondere borsten zijn heel populair als cadeau voor iemands achttiende verjaardag’, hoorde ik een plastisch chirurge een paar weken geleden op de Nederlandse tv verkondigen. Het blijft vreemd in een tijd dat zoveel jonge mensen zweren bij puur natuur. Toch wat hun voeding, make-up en anticonceptiva betreft. Maar blijkbaar is de stap van detox naar botox heel snel gezet.

Nu ben ik heus geen principiële tegenstander van cosmetische chirurgie. Ik kan zelfs goed begrijpen dat mensen – hoe jong ook – die echt ongelukkig zijn met de afmetingen van hun neus, de stand van hun oren of de omvang van hun borsten dat laten verhelpen. Zeker nu zulke operaties veel minder ingrijpend zijn dan vroeger. En om me heen zie ik ook steeds meer vrouwen én mannen die met botoxspuiten, fillers of ooglidcorrecties een poging doen om het verval te slim af te zijn. Mij lijkt dat een bij voorbaat verloren strijd, maar ze doen maar.

Iets anders is het als heel jonge mensen zulke ingrepen gebruiken om zich te conformeren aan het schoonheidsideaal van het moment. Niet alleen omdat dat niet bepaald getuigt van veel zelfvertrouwen of persoonlijkheid, maar ook omdat zulke ideaalbeelden vluchtig zijn. Of dacht u dat de Kardashiankont over pakweg tien jaar nog zal worden geprezen als het absolute toppunt van sexappeal? Zelf heb ik zo tussen mijn 18de en 25ste ook het een en ander gedaan wat je niet meteen doordacht kunt noemen. Maar die episodes hebben me alleen met een paar gênante herinneringen opgezadeld, niet met een halve kilo fillers in mijn lijf.

‘Ik zie het als een investering in de toekomst’, legde de rechtenstudente me uit. Toen ze mijn bedenkelijke blik zag, merkte ze op dat ik daar of all people toch moest achterstaan. Daar werd ik toch wel heel onzeker van. Had ze het over mijn neus? Of over de lachrimpels die de laatste tijd viraal lijken te gaan? Nee, ze bleek naar mijn columns te verwijzen. ‘U gelooft toch in de maakbaarheid van de mens? Ik dacht zelfs dat u een voorvechtster was van het recht op zelfbeschikking.’ Toen viel mijn mond open. En echt niet omdat mijn lippen stijf staan van de fillers.