Wannes Cappelle speelt theater: ‘Bij de eerste lezing heb ik tot tranen toe moeten lachen’

Wannes Cappelle © BelgaImage
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

In De mooiste tijd van ons leven vluchten Wannes Cappelle en Maarten Westra Hoekzema het Antwerpse Sint-Annabos in om er te bekomen van het drukke bestaan.

Beleeft u nu de mooiste tijd van uw leven?

Wannes Cappelle: Op verschillende momenten in mijn leven dacht ik ‘de mooiste tijd’ te beleven. De twee laatste jaren van het middelbaar onderwijs. Of de vier jaren dat ik godsdienstwetenschappen studeerde aan de KU Leuven. Of nu. Het Zesde Metaal beleeft een hoogtepunt, ik heb een warm gezin, mijn ouders leven nog. Kortom, er zullen zich binnenkort rampen voltrekken. (lacht)

Meneer Westra Hoekzema, u produceert dit stuk ook. Waarom is Cappelle uw gedroomde man-met-een-midlifecrisis?

Maarten Westra Hoekzema: Omdat ik een acteur zocht die geen stereotype acteur is. Dit stuk is geïnspireerd op Kelly Reichardts film Old Joy uit 2006. Zij baseerde zich op een kortverhaal van Jonathan Raymond over twee jeugdvrienden – bijna-veertigers, zoals Wannes en ik – die een weekend gaan kamperen om bij te praten. Die film raakt een vraag aan waar wij, volwassenen, mee worstelen: ‘Wat is de zin van het leven als de eerste grote dromen al dan niet zijn uitgekomen?’ Ik vroeg een van mijn beste vrienden, theatermaker en filosoof Stefaan Van Brabandt, om daar een tragikomedie over te schrijven.

Wat is de zin van het leven als de eerste grote dromen al dan niet zijn uitgekomen?

Cappelle: Bij de eerste lezing heb ik tot tranen toe moeten lachen. Niet schaterlachen, maar lachen vanwege de precisie van de tekst, hoe de afstand tussen de twee personages zo haarscherp gefileerd wordt, hoe ze die afstand tussen elkaar proberen te negeren. Het zou fijn zijn als we het publiek een spiegel kunnen voorhouden. Geen lachspiegel, maar een spiegel die zich voordoet als een raam waardoor je gluurt.

En dat raam ziet uit op een bos.

Westra Hoekzema: We spelen op een open plek in het Sint-Annabos omdat de film zich in de prachtige boslandschappen van Noord-Amerika afspeelt. Ons publiek zit op boomstammen omheen het kampvuur en beleeft samen met de twee vrienden een avond waarop de twee hun leven overschouwen. De man die ik speel, is single, woont bij zijn moeder en zoekt richting in zijn eenzame bestaan. De ander heeft een gezin en een drukke, goedbetaalde baan. Hij zoekt evengoed naar zingeving, maar geeft dat pas toe als hij dronken is.

‘Wat verlangen we toch als we verlangen?’ zegt u tijdens die dronken scène. Wat verlangen jullie, heren?

Cappelle: Dat ik kan blijven thuiskomen bij mijn gezin. Dat we ons met Het Zesde Metaal kunnen blijven verliezen in sterke projecten. En ik hoop ooit, naast de televisieseriescenario’s (Cappelle werkt nu aan de Vier-reeks Grond , nvdr) een stuk te schrijven.

Westra Hoekzema: Ik zag Old Joy in Schotland, met mijn ex-lief in een B&B uitgebaat door een drankorgel. Toen ik de uitbaatster ’s avonds op de grond zag liggen, een spoor rode wijn achter haar, besefte ik ineens dat het zogezegde grootse en meeslepende leven vaak een tragisch leven is. Wanneer en waarom beslis je dat je vrede hebt met het leven zoals het is? Met die vraag sturen we ons publiek naar huis.

De mooiste tijd van ons leven, 02-25/07, Zomer van Antwerpen. 30/07-04/08 op Theater Aan Zee, Oostende. www.zva.be, www.theateraanzee.be en www.maartenwestrahoekzema.com

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content