Poëzie zet de toon op Watou 2018

© BELGA
Michiel Leen
Michiel Leen Freelancejournalist

De tiende editie van het Kunstenfestival Watou pakt uit met een stevige poëzieselectie en enkele onontdekte hoekjes van het grensdorp. Een sterkere overkoepelend thema had deze editie nog sterker gemaakt.

Watou, dat is elk jaar een beetje afwachten welk aspect het beste uit de verf komt: de poëzie of de beeldende kunsten? De editie van dit jaar brengt op beide terreinen een mooie selectie, waarbij de poëzie stevig uit de verf komt.

De poëzieselectie omvat dit jaar werk van maar liefst zeven debutanten, van VSB-winnares Hannah Van Binsbergen over Laurens Ham tot Radna Fabias. Daarnaast ontbreken vaste waarden als Rutger Kopland – nooit ver weg in Watou-, Paul Snoek en Hugo Claus niet. Gerrit Kouwenaar krijgt een aparte kamer in het Festivalhuis bij het Watouse marktplein.

Een-tweetje

Watou gaat altijd prat op de wisselwerking tussen woord en beeld. In de praktijk is het resultaat soms wisselvallig, maar dit jaar zitten er enkele zeer geslaagde een-tweetjes tussen woord en beeld in het parcours.

In de Vijfhoekstraat 13, één van de minuscule kruiphuisjes waarvan het parcours er de laatste jaren wel meer is gaan tellen, grijpt de confrontatie tussen het beeld Man(d)onna van José Cobo en het moedergedicht van Hester Knibbe naar de keel ” maar wat wil dat zeggen? Dat er/een kind is ja, maar kan ze het/redden?’ vraagt Knibbe, naast een sculptuur die de iconografie van een klassiek Madonnabeeld spigelt. Alleen: Cobo’s ingetogen ‘moederfiguur’ is een man.

Ook in de Graanschuur sluiten de buitenissige kleurenpracht van Arne Quinze’s ‘My secret Rose garden crazy for you 180202’ en het passionele ‘Hart’ van Marije Langelaar mooi op elkaar aan.

Zwaartepunt

Zwaartepunt van het parcours is ook dit jaar weer de tot de nok volgestouwde Douviehoeve: naast de intrigerende video-installatie ‘België, 1969’ van Hans Op de Beeck, vinden ook de textielsculpturen ‘Escalade beyond chromatic lands’ van Sheila Hicks en Frauke Wilken hun weg naar de voormalige landbouwhallen.

Een krachtig hoogtepunt is de confrontatie van het monumentale werk ‘Living Dog among Dead Lions’ van de Georgische kunstenaar Vajiko Chachkiani en het gedciht ‘Weer het huis op het plein’ van debutante Moya De Feyter. ‘Je kunt een huis tekenen/daarna de muren weggommen/het zal nog steeds een huis zijn/ in het echt moet je dat niet proberen’, het zijn regels die geschreven lijken te zijn op maat van Chachkiani’s enigmatische bouwwerk, een oude, houten datsja die langzaam wordt opgevreten door insijpelend vocht.

Flou

De editie van dit jaar kan dus bogen op een aantal mooie uitschieters. Alleen is de verhouding tussen de getoonde werken en de noemers ‘Verlangen en troost’, ontleend aan een essay van Bernard Dewulf, zelden echt duidelijk. Het zijn bij uitstek twee begrippen die een veld aan floue associaties oproepen, maar net dat maakt hen minder geschikt om de inhoudelijke ruggengraat te vormen van zo’n brede selectie aan werken. Sommige voorgaande edities van het festival hadden meer inhoudelijke focus, kortom.

Een reden om te kniezen is dat niet. Watou 2018 voegt zelfs nog enkele nieuwe hoekjes toe aan het bekende parcours. Zo konden bezoekers nooit eerder zo diep doordringen in de kasteeltuin aan de Vijfhoekstraat en werd een extra expositieruimte geopend in de Brouwerij, waar werk van onder andere Sammy Baloji de vluchtelingenproblematiek op de agenda zet.

Het parcours telt uitzonderlijk ook een ‘elfde’ locatie, de tentoonstelling Heelkracht in Poperinge. Het herdenkingstoerisme rond de Eerste Wereldoorlog draait in de Westhoek nog even op volle toeren en richt de blik nu op het lot van de Belgische verpleegsters aan het front tijdens de Eerste Wereldoorlog. De expo omvat werk van onder andere Anno Dijkstra, Chantal Pollier en rockfotograaf Alex Vanhee.

Kunstenfestival Watou

30/06/2018 – 02/09/2018

Woensdag-zondag van 11u tot 19 u

Maandag en dinsdag gesloten, behalve op feestdagen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content