‘Hogere huurwaarborg is onbegrijpelijk als er een wooncrisis aan de gang is’

‘In tijden waarin er zoveel huurders nu al hun huur niet kunnen betalen, in tijden waarin zoveel huurders vandaag in erbarmelijk omstandigheden moeten leven, kan het toch niet de bedoeling zijn om het deze mensen nog moeilijker te maken’, schrijft Vlaams parlementslid An Moerenhout van Groen over de nieuwe huurwet.

Het verkiezingsprogramma ‘Iedereen Kiest’ toonde deze week beelden van mensonwaardige koten in Leuven waar kwetsbare huurders wonen. Geen licht. Geen verwarming. Overal ongedierte. En een huisbaas die weigert om herstellingen door te voeren. Het was het zoveelste schrijnende beeld op amper een paar weken tijd. Ook in andere centrumsteden wonen te veel mensen in erbarmelijke omstandigheden.

Hogere huurwaarborg is onbegrijpelijk als er een wooncrisis aan de gang is.

De wooncrisis is de voorbije weken niet van het scherm te branden. De crisis wordt dan ook almaar scherper. Er staan vandaag meer dan 135.000 mensen op een wachtlijst voor een sociale woning. 23.000 mensen wachten in de stad Antwerpen. 3000 in Oostende. En 3500 in de stad Leuven. Terwijl ze wachten, moeten deze mensen jarenlang overleven op de private huurmarkt. Gemiddeld 1124 dagen in de stad Antwerpen, 1100 dagen in Oostende en 934 dagen in Leuven. En daar knelt het schoentje. Deze kwetsbare huurders zijn immers niet in de mogelijkheid om de huurprijs van een private woning op te hoesten. En zo ontstaan er betalingsproblemen. Of zijn de huurders genoodzaakt om zich tevreden te stellen met een kot waar geen licht en geen verwarming is, of waar water binnen sijpelt. De te hoge woonkosten zijn vandaag dan ook de meest voorkomende reden waarom er zoveel mensen in armoede leven.

Op hetzelfde moment dat deze schrijnende beelden al weken veel verontwaardiging oproepen, werd de nieuwe Vlaamse huurwet besproken en gestemd in de commissie wonen van het Vlaams parlement. De nieuwe huurwet – van N-VA minister van Wonen Liesbeth Homans – omschrijft de rechten en de plichten van huurders en verhuurders. Groot was onze verontwaardiging dat in het ontwerp van decreet staat dat deze meerderheid de huurwaarborg wil verhogen van twee naar drie maanden. In tijden waarin er zoveel huurders nu al hun huur niet kunnen betalen, in tijden waarin zoveel huurders vandaag in erbarmelijk omstandigheden moeten leven, kan het toch niet de bedoeling zijn om het deze mensen nog moeilijker te maken?

Met Groen vinden we dit een onbegrijpelijke keuze. Een hogere huurwaarborg zal de drempel voor kwetsbare huurders nog hoger maken naar de huurmarkt. Ook voor jonge huurders is het niet evident om naast hun eerste maand huur nog eens drie maanden huur voor de huurwaarborg neer te tellen. En dat in tijden van een wooncrisis.

Voor Vlamingen met een laag inkomen is het totaal onhaalbaar om naast de eerste maand huur ook een huurwaarborg van drie maanden op te hoesten.

Volgens het Groot Woononderzoek heeft vandaag al 4 op 10 huurders moeite om een huurwaarborg van twee maanden neer te tellen. Dat aantal zal met een verhoging van de huurwaarborg alleen maar verder stijgen. Voor Vlamingen met een laag inkomen is het totaal onhaalbaar om naast de eerste maand huur ook een huurwaarborg van drie maanden op te hoesten. N-VA minister Homans duwt met deze nieuwe wet huurders verder de armoede in. En dat terwijl de armoede in Vlaanderen vandaag al ongezien hoog is.

Ook de Raad van State en de Vlaamse woonraad hebben zich eerder al kritisch geuit tegenover de verhoging van de huurwaarborg. Ze stellen zich vragen of een verhoging geen afkalving van het recht op wonen betekent. Er bevinden zich vandaag 160.000 kwetsbare huurders op de private huurmarkt. En met de verhoging van de huurwaarborg worden deze kwetsbare gezinnen in de steek gelaten. En dat terwijl de bevoegde minister van wonen Homans ook minister van Armoedebestrijding is.

In dezelfde verkiezingsprogramma’s tonen alle politici zich steevast verontwaardigd over de erbarmelijke omstandigheden waarin zoveel mensen moeten wonen. In woorden althans. Want als het op daden aankomt, als ze écht de kans hebben om iets te veranderen, dan geven ze niet thuis.