‘Lach je te pletter met De Luizenmoeder, maar weet dat schooldirecteur zijn geen luizenbaan is’

Bart De Wilde, eindredacteur bij onderwijsmagazine Klasse, schrijft op deze Dag van de Directeur een ode aan de schooldirecteur: ‘Leider, gids, brandjesblusser, bruggenbouwer, coach en klusser na de uren, het takenpakket van schooldirecteurs is immens.’

De Luizenmoeder is vaste prik op mijn woensdagavond. Eerst kon ik nog professionele plicht inroepen: van elk programma over onderwijs moet ik als eindredacteur van het onderwijsmagazine Klasse toch één aflevering zien? Maar vanaf aflevering twee viel dat excuus weg. Het kriebelt om de reeks te volgen. Ik kijk gewoon graag naar basisschool De Akker en haar directeur, een man met groot geloof in eigen leiderskwaliteiten. Een uitstekende karikatuur, maar wel eentje van het verleden.

Hoe directeur Erik elk half idee doorduwt zonder zijn team te raadplegen. Ouders die zich voorstellen via het idool van hun kind? De vluchtelingencrisis als thema op zeeklassen? Een participizza-avond? Elke keer draait het in de soep. Daarvoor verantwoordelijkheid opnemen, valt hem zwaar. Liever minimaliseert hij maximaal. ‘Inschattingsfoutje. Want nee, het Zilvermeer is de Middellandse Zee niet’. En dan die genadeloze blik van juf Els, zalig!

Lach hard, lig strijk met De Luizenmoeder. Maar laat je beeld van het hedendaagse schoolhoofd niet bepalen door deze draaideur-directeur zonder diepgang. Als de redacteurs van Klasse terugkomen van een interview, schetsen ze een totaal ander beeld van onze Vlaamse directeurs.

Dan bellen ze me enthousiast over hun gesprek met directeur Mike die zijn hele team op sleeptouw neemt bij de opstart van een kindcentrum. Hetzelfde verhaal aan de andere kant van het land, waar directeur Tom en zijn team de werking omgooiden en kinderen onderwijs op maat geven. Of ze vertellen hoe directeur Ellen niet haar leraren maar de leerlingen observeert om de kwaliteit van de lessen te meten. En over directeur Sven die zich verdiept in Deep democracy zodat alle stemmen in zijn team gehoord worden.

En ze hoorden leraren de leiderskwaliteiten van hun directeur bevestigen: nooit vormden ze een sterker team, nooit werden ze nadrukkelijker betrokken bij het uittekenen van de schoolvisie, nooit voelden ze zich meer geapprecieerd: ‘Chris kent ons binnenstebuiten, ze maakt tijd en vraagt bijna dagelijks oprecht hoe het met ons gaat’ of ‘Eddy heeft nooit een verborgen agenda. We weten wat we aan hem hebben, dat geeft zoveel rust.’

Directeurs als Ellen, Tom en Eddy draaien niet besluiteloos rondjes, maar leiden hun team richting het onderwijs van de toekomst. Net zoals hun duizenden collega’s. Niet dat hun taak licht is. Voor een pak maatschappelijke uitdagingen als omgaan met diversiteit en technologie kijken ouders naar scholen. Voor een pak problemen op school als lege boterhamdozen en moeilijke leerling- of oudergesprekken loeren leraren naar hun directeur.

Leider, gids, brandjesblusser, bruggenbouwer, coach en klusser na de uren, het takenpakket van schooldirecteurs is immens. Het gevolg? Ze zoeken fulltime naar de balans tussen school-thuis en lopen een verhoogd risico op een burn-out. Directeurs zijn als de fel betrokken CEO’s van middelgrote ondernemingen, alleen staat dat nog altijd beter op een (digitaal) visitekaartje. Terwijl ze zonder uitzondering hard werken aan de kwaliteit van onderwijs en het welbevinden van hun leraren en leerlingen. Daarvoor krijgen ze niet altijd de erkenning die ze verdienen. Inschattingsfoutje. Zwaai dus maar eens extra naar ze vandaag, op de Dag van de Directeur. Zelfs als het zwaailicht op rood staat.