Pleidooi voor realiteitszin: een politicus is geen tovenaar

© BelgaImage
Ewald Pironet

Vijf maanden voor de verkiezingen beloven de partijvoorzitters op de nieuwjaarsrecepties het onbetaalbare en soms zelfs het onmogelijke. Dat wreekt zich.

‘Als ik een tovenaar was’ is een klassieker onder de nieuwjaarsbrieven van lagereschoolkinderen. De brief getuigt van meer realiteitszin dan de toespraken van de partijvoorzitters tijdens de nieuwjaarsrecepties. Het petekind wil wel ‘de wonderste dingen’ doen, het wil wel ‘al je dromen’ waarmaken, maar beseft: ‘ik ben geen tovenaar’. De partijvoorzitters beloven de kiezers dezer dagen ook de wonderste dingen, maar zij gedragen zich als iemand die door een geheime kracht wérkelijk iets bovennatuurlijks tot stand kan brengen.

Als ik een tovenaar was

Als ik nu een tovenaar was,

dan deed ik de wonderste dingen:

ik maakte al je dromen waar,

je zou van vreugde zingen!


Je zou gelukkig zijn dit jaar,

het werd voorwaar een reuzefeest!

Maar ach ik ben geen tovenaar,

ik ben het nooit geweest.


Ik kan dan ook alleen maar wensen:

geluk, gezondheid nog het meest.

Ik wens het jou en alle mensen

die de wereld maken tot een feest.


Op school zal ik mijn best wel doen

en thuis een zonnetje zijn.

Ik beloof het met een dikke zoen.

Vind je dat niet heel erg fijn?

De MR van premier Charles Michel, bijvoorbeeld, belooft dat ze de belastingen met 4 miljard zal verlagen. Voorzitter Olivier Chastel verklaarde in een aantal Franstalige kranten dat zijn partij de volgende regeerperiode een fiscale hervorming wil doorvoeren waar bij de fiscale vrijstelling – het deel van de inkomsten dat onbelast blijft – verhoogd wordt van 8300 tot 12.500 euro. Dat bij de Hoge Raad van Financiën een groep experts werkt aan een rapport over de hervorming van de personenbelasting (en hoeveel welke maatregel kost en oplevert) is voor de Franstalige liberalen geen belemmering om zomaar wat ideetjes te lanceren. Hoe zal die belastingverlaging gefinancierd worden, en waar zal er bespaard worden? Daarover reppen ze met geen woord. Hocus pocus!

Voor Elio Di Rupo moet 2019 het jaar van de comeback van zijn PS worden. Eén bestuursperiode met rechts beleid door MR/N-VA volstaat, ‘het is tijd voor de herovering’. Tijdens zijn nieuwsjaartoespraak in Bozar presenteerde hij een aantal ambitieuze voorstellen, zoals het pensioen vanaf 65 in plaats van 67 jaar, gratis dokters- en tandartsbezoek, een btw-verlaging naar 6 procent op elektriciteit en op protheses, brillen en hoorapparaten. Ook bij de Franstalige socialisten geen woord over hoe dat alles gefinancierd zal worden. Simsalabim!

Terwijl de Franstalige partijen vooral sociaal-economische thema’s naar voren schuiven, pleit CD&V-voorzitter Wouter Beke voor ‘de revolutie van de redelijkheid’. Volgens hem heeft de kiezer de keuze: de CD&V of de chaos, een stilaan versleten formule. Voor N-VA-voorzitter Bart De Wever blijft confederalisme dan weer ‘de grootste ambitie’ – maar deelnemen aan een regering is toch belangrijker, zolang die voldoende N-VA-klemtonen legt op het vlak van veiligheid, migratie en sociaal-economisch beleid. Daarmee hanteert De Wever opnieuw de strategie van 2014. Die bracht de N-VA wel in de federale regering, maar de resultaten die de partij kan voorleggen, zijn allesbehalve overtuigend, zeker op financieel-economisch vlak. Hoe dikwijls kun je dezelfde truc opvoeren? Abracadabra!

Open VLD, SP.A en Groen houden dit weekend en maandag hun nieuwjaarsreceptie, het is uitkijken wat zij uit hun hoed zullen toveren. Natuurlijk dienen nieuwjaarsrecepties om de achterban te motiveren en op te zwepen, zeker nu Superzondag – met de Vlaamse, federale en Europese verkiezingen – snel nadert. Maar dat neemt niet weg dat we van de politici enige realiteitszin mogen verwachten, zeker nu. Onze staatsschuld is nog altijd zeer hoog. Er zijn te weinig mensen aan de slag. Wat zowat al onze economische prestaties betreft, bungelen we aan het staartje van het Europese peloton. En de vooruitzichten ogen niet rooskleurig. De wereld, en zeker Europa, wacht een economische dip, terwijl in België de vergrijzingsfactuur ongenadig aandikt. Sesam open u? Helaas, in werkelijkheid gaan de deuren van de schatkamers niet open met een toverspreuk.

Het zou fijn zijn als partijvoorzitters blijk zouden geven van enige realiteitszin.

Dat politici ‘de wonderste dingen’ beloven, die ze achteraf niet blijken te kunnen waarmaken, wreekt zich almaar meer. Mensen keren zich af van de politiek. Ze komen in gele hesjes op straat om hun onmacht uit te schreeuwen, ze wenden zich tot vlotte maar gevaarlijke praatjesmakers die hun een nog groter rad voor de ogen draaien. Hoe groot de verleiding dezer dagen ook is, een politicus moet zich niet profileren als tovenaar. Het zou al fijn zijn als hij gewoon blijk zou geven van enige realiteitszin. Als hij elke dag zijn best zou doen op de parlements- of regeringsbanken, net zoals de kinderen op de schoolbanken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content