De 32-jarige Ersan Mondtag is dé regiebelofte van Duitsland. In mei maakt hij bij NTGent De living. Nu toont hij er zijn successtuk Die Vernichtung.
Wie of wat brengt u naar Gent?
Ersan Mondtag: Milo Rau, de artistiek leider van NTGent. Hij is behalve kunstenaar ook activist, net als ik. Al verschilt ons werk enorm. Rau flirt met rauw, realistisch activisme. Ik vertaal mijn bekommernis om de staat van de samenleving naar een barokke esthetiek. Ik hou ontzettend van de barok. Als achtjarige debuteerde ik in een theatrale enscenering van Antonio Vivaldi’s De vier seizoenen. Ik vertolkte een bloem. (grinnikt) Sindsdien is het theater mijn toevluchtsoord. Omdat ik niet kan schilderen met verf – geen talent! – schilder ik er met licht, lijven en grime.
De trailer van Die Vernichtung (de vernietiging) toont een paradijs vol nepplanten en personages in beschilderde bodysuits? Mogen we dat als uw visitekaartje beschouwen?
Mondtag: Ja. Olga Bach, een jeugdvriendin met wie ik veel samenwerk, schreef de tekst. Het verhaal is simpel: vier vrienden feesten én discussiëren. Ze zijn ervan overtuigd dat het terrorisme Europa zal vernietigen. Ze beseffen niet dat de grootste bedreiging Europa zélf is en het narcisme van veel Europeanen.
Narcisme is gevaarlijker dan terrorisme.
Is De Living een vervolg op Die Vernichtung?
Mondtag: Nee, helemaal niet. De living maak ik in én over België. Het gaat over jullie koloniale geschiedenis – er hangt een buste van Leopold II in het decor – en jullie hoge zelfmoordcijfers. Er is geen tekst, er is een vertrekidee: de zelfmoord van een vrouw. De Brusselse tweelingzussen Doris en Nathalie Bokongo Nkumu spelen. Er staan twee huiskamers op de scène. In de ene kamer zie je een vrouw die doucht, eet en haar hoofd in de oven legt. In de andere kamer voert ‘dezelfde’ vrouw alles in de omgekeerde volgorde uit. Halverwege de voorstelling ontmoeten de twee elkaar en neemt het stuk een positievere wending. Toch is er een donkere kant aan. Zoals aan al mijn werk, want ik ben dol op horror. Waarom? Om niet gek te worden van de nachtmerries die me elke nacht plagen. Ik wil vooral dat mijn stukken je doen vergeten dat je in het theater zit. Je vertoeft in een andere wereld. Die ’trip’ daagt je uit om daarna jouw wereld met enige afstand te bezien.
In De living en Die Vernichtung ontbreekt één Mondtag-ingrediënt: de Belgische acteur Benny Claessens die, net als u, in Berlijn woont.
Mondtag: Klopt, we werken graag samen. Ik bereid een geweldige Belgische comeback van Benny voor! In 2020 debuteer ik als operaregisseur bij Opera Vlaanderen, een huis dat openstaat voor experiment. Er zijn twee creaties gepland. In een ervan, Kurt Weills Der Silbersee, vertolkt Benny de hoofdrol. Hij is een imposante verschijning met een tedere uitstraling. Als hij speelt, voel je zijn bewogen verleden. Ik ben homo, net als hij. Dat bevrijdt je van de maatschappelijke druk een gezin te stichten. Ik leef voluit voor het theater. Hoe rechtser de samenleving, hoe belangrijker dat theater overigens wordt. Ik merk het in Turkije (Mondtag heeft Turkse roots maar veranderde als tiener zijn naam van Aygün in Mondtag, nvdr): elke avond zitten de theaters er vol. Het zijn de laatste plekken waar je vrijuit kunt spreken. Ook West-Europa evolueert in een rechte lijn naar het fascisme. We moeten dat elk op onze manier bevechten. Ik door barokke stukken te maken, met het denken van mijn favoriete filosoof Michel de Montaigne in het achterhoofd. En als de democratie gered is, bestrijden we de globale ongelijkheid!
Die Vernichtung is van 13 tot 14 februari 2019 te zien in NTGent.
De living is van 15 tot 18 mei 2019 te zien in NTGent en speelt van 21 tot 25 mei 2019 tijdens het Kunstenfestivaldesarts te Brussel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
