Winnaar Hercule Poirotprijs: ‘Ik schrijf misdaadromans voor mensen die liever geen thrillers lezen’

© .
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Jos Pierreux kreeg afgelopen zondag de Hercule Poirotprijs 2018 voor Niets erger dan spijt, een misdaadroman over een verkrachting, een aanslag en een moeder die wil sterven.

In de hemel glundert er iemand.

Jos Pierreux: Ik ben niet gelovig – ik ben ontdoopt – maar mijn moeder zou trots geweest zijn. Ze is twee jaar geleden gestorven. Ze was negentig, ze was nog gezond, maar wilde niet naar een rusthuis. Na een ziekenhuisopname besloot ze dat het genoeg was geweest. Ze maakte daar weinig woorden aan vuil: ‘Ik wil dood’, zei ze tegen ons. ‘Wanneer zou je willen gaan?’ vroeg ik. ‘Zou het deze middag passen?’ antwoordde ze. (lacht) Ze is gestorven omdat ze dat wilde. Dat is niet ongewoon in onze familie: we houden het graag in handen. Een paar familieleden zijn al uit het leven gestapt.

De moeder van Luk Borré, de fictieve politieagent uit uw woonplaats Knokke die in uw boeken de spilfiguur is, moet in Niets erger dan spijt een hele procedure doorworstelen alvorens zijn moeder kan gaan.

Pierreux: Net zoals mijn moeder. Na veel gedoe kreeg ze eindelijk de toestemming, op voorwaarde dat drie artsen zich ermee akkoord verklaarden. Een van die artsen was haar cardioloog. Omdat het rusthuis waar mijn moeder verbleef haar verzoek tot euthanasie weigerde, heb ik haar moeten ontvoeren voor een afspraak bij die cardioloog, in Aalst. Het was 22 maart 2016. Terwijl we in de wachtkamer zaten, arriveerden ambulances met slachtoffers van de aanslagen in Brussel.

Jos Pierreux, Niets erger dan spijt, Uitgeverij Vrijdag, 387 blz., 22,50 euro.
Jos Pierreux, Niets erger dan spijt, Uitgeverij Vrijdag, 387 blz., 22,50 euro.

U zat erbij en noteerde?

Pierreux: Ik zat erbij en incasseerde. Terwijl het land in rep en roer stond, ging de cardioloog akkoord met de doodswens van mijn moeder. ‘Zullen we de euthanasie overmorgen uitvoeren?’ vroeg hij.

Zo snel?

Pierreux: Zo reageerde mijn moeder eerst ook, ondanks haar vaste voornemen. Maar ze had er vrede mee. Ze gaf me haar exemplaar van mijn vorige boek, De man die niet van vrouwen hield, terug. ‘Dit zal ik niet meer kunnen uitlezen. Dus je kunt het nog verkopen’, zei ze en nam het velletje wc-papier dat als bladwijzer diende eruit. Ondertussen werkte ik aan een verhaal waarin Borré een verkrachtingszaak van enkele pubermeisjes moest oplossen. Dat verhaal raakte niet van de grond. Tot ik besloot om alles wat ik in die tijd meemaakte als een tweede verhaallijn erin te verwerken.

Ik noem mijn boeken overigens geen thrillers. Ik schrijf misdaadromans voor mensen die liever geen thrillers lezen.

Waarom begint u Niets erger dan spijt met een pagina waarin Borré naar woorden lijkt te zoeken na de vraag van zijn moeder? ‘ En / En als / En als hij / En als hij binnenkomt…’ staat er.

Pierreux: Elke interpretatie is goed. Ik begin mijn boeken graag met een proloog die als een song leest. Muziek inspireert me. Voor dit boek was dat More Than Sympathy, Ignace’ hit uit 1973. Ook David Bowie en zelfs André Hazes helpen. Toch wilde ik als kind geen muzikant worden. Ik wilde Aster Berkhof worden.

In 2012, na 25 jaar een bouwmaterialenbedrijf gerund te hebben, koos ik voor het schrijversbestaan. Achter de leugens van mijn verbeelding verstop ik mijn waarheid. Via Borré schrijf ik mijn frustraties neer. We mogen vandaag niets meer zeggen, hè? Waarom mag ik niet zeggen dat ik wil leven in een land waar iedereen dezelfde taal spreekt? Waarom hebben we zo veel – te veel – wetten maar ontbreekt de wet van het gezond verstand? In Niets erger dan spijt staan veel politiek incorrecte dingen. Daarom verbaast het me eigenlijk wel dat ik net nu de Hercule Poirotprijs krijg.

Maar u bent er blij mee, toch?

Pierreux: Heel blij!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content