Dave Mestdach

Je hebt schilders die hun doeken doen baden in wellustig licht, en dan heb je Pierre Bonnard (1867-1947) wiens landschappen, huiselijke taferelen, portretten van zijn vrouw Marthe en allerlei naakte dames in licht zwemmen, plonzen en spartelen. De wellust, sensualiteit en melancholie spatten in dikke geuten van zijn werken af, terwijl hij nooit verlegen zat om de kleurmeter op elf te draaien. Niet alles wat hij maakte was even bevlogen of intens, zoals deze retrospectieve in Tate Modern laat zien. En Picasso vond hem maar saai en oubollig. Maar als de Fransman – oprichter van het collectief Les Nabis – in zijn element was, kon hij kleuren laten trillen, vormen doen spreken en de verloren tijd hervinden op zo’n vitale, verrassende en intense manier dat zelfs Proust en Matisse er groen, geel en blauw zouden van uitslaan.